Dorst
Dorst
Een automaat,
Zoete, weïge geur
zweeft door de lucht
mijn neus binnen
en prikkelt zo
en prikkelt zo
de uitgedroogde klieren
naast mijn schrale mond.
Een dof muntstuk
feller schijnend dan
eender welke ster dan ook
gerinkel, credit
keuze
zo veel keuze!
zo veel dorst!
slechts een muntstuk
dilemma
gestaag druk ik de knop in
gerommel
het flesje valt
langzaam loopt mijn leren tong
langs de lange lee van het frisse flesje
openmaken
zwoel zuigen aan het flesje
traag sippen aan de drank
het frisse glas koelt mijn kokende bloed
in mijn verbrande hand
de laatste druppel
loopt traag naar beneden
zó traag
die laatste druppel
drie liters groot
zwoel rolt die door mijn lippen
en glijdt die over mijn tong
mijn wezen in
flesje leeg
Reacties op dit gedicht
| janakinatha dasa: | Maandag, juni 18, 2007 11:12 |
| water Goddelijk geschenk in droge tijden in kletsnatte tijden drink |
|
| Poemetje: | Maandag, juni 18, 2007 08:56 |
| En? Dorst weg? :D Leuk gedaan! Liefs, Poemetje |
|
| Windwhisper: | Maandag, juni 18, 2007 06:50 |
| herlijk helder dorstlessend Goede morgen Cobie |
|
| adora: | Maandag, juni 18, 2007 06:37 |
| Je zou er allemaal dorst van krijgen. Erg mooi onder woorden gebracht! Liefs |
|
| Ludy: | Maandag, juni 18, 2007 05:48 |
| Mens als verlengstuk van de machine, zo lees ik dit. Liefs, Ludy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: faucillon |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||