slachtoffer
Geratel
Geroep
Gefluit
langzaam openen mijn luie ogen
uitgeput van vele slapeloze maanden of zijn het jaren
ik weet het niet
mijn lijf zwakt af
mijn brein moe
tijd bestaat niet meer
zuchtend en krakend
breng ik mijn ledige lijf in beweging
gedreven door niets
Geratel
geratel van het machinegeweer naast
achter, en omheen me
vurige flitsen spuien uit de loop
kogels zonder naam
zomaar afgeschoten
in het wilde weg
Geroep
Luid roepen de officieren
bevelen en preken
het kanonnenvlees aanmoedigend
orders volgend
ten koste van onze gewetens
Gefluit
de fluitende melodie van nog bloedloze kogels
suist ons om de oren
in een poging om iets en niets te raken
zoals die man daar
met zijn kruisje om zijn nek
oud genoeg om mijn vader te zijn
nu gedoemd om eeuwig naamloos te zijn
oh God
ik bid tot U
laat me doodgaan
dan kan ik weer leven
Reacties op dit gedicht
