De dag dat dromen sterven,
In mijn hart de kerven.
Pijnlijk als een glimlach die liefde laat bederven.
Deze ziel zal niet meer stralen.
Het orgaan van de liefde, omringt door een ketting van ijzeren kralen.
Niet doorbreekbaar.
Behalve voor diegene die de kerven laat verdwijnen.
Die dromen kan omlijnen
En de glimlach weer laat schijnen.
Hij zal het ijzeren web van kralen doorbreken.
Als een vloedgolf die de oevers betreed.
Listig, onopvallend en niet bekeken,
Maar zo bekwaam.
Misschien zal hij slagen,
Verandert hij jaren in dagen
En zal hij de wurgende slang verslaan.
Dan pas zal ik leven,
Liefde ademen
En de aarde doen beven.