Je bent een leugen,
wat ik keer na keer,
opnieuw naar mezelf toe doe maken.

je zit opgesloten,
op de diepste plek in mijn hart,
daar waar je steeds maar weer mijn ziel probeert te raken.

Ik wil je loslaten.!!!
Want het doet mij zo'n pijn.

En ookal is het dan in realiteit maar gelogen,
maar samen met al het haten,
blijkt het gevoel er wel steeds te zijn.

Elke keer trek ik je uit mijn gedachten...
Leg me dan elke dag er iets meer bij neer.
Maar je laat me niet met rust
en komt steeds terug keer na keer.

Je gebruikt me dan één nacht,
waarop je me zegt:
"Ik wil je helemaal niet meer"
En je draait je dan om,
terwijl je nog sarcastish naar me toe lacht.

weken later komen we elkaar weer tegen.
Je kijkt mij aan in beide ogen.
En duwt jezelf weer opnieuw
tot daar waar je in mijn hart
al zolang had gelegen.

En ookal weet ik dat het gevoel wat ik heb voor jou,
enkel en ook maar alleen nog is gelogen.

Maar toch voelt het als dikke druppels regen......
die rollen over mijn wang,
maar nooit zullen gaan drogen.

Ookal weet ik en besef ik:

"dat dit gevoel nog maar slechts is gelogen"