Er zijn mensen die altijd alles horen maar nooit naar iets luisteren.
Mensen die altijd alles zien maar nooit goed kijken.
Mensen die altijd praten maar nooit oprecht spreken.
Mensen die van iemand houden maar nooit aan iemand geven.
Ik hou van niemand, ik geef aan iemand.
Ik geef een luisterend oor, ik deel mijn kijk op het leven.
Ik geef troostende woorden die iemand een beter gevoel kunnen geven.
Er zijn mensen die alleen willen krijgen.
Mensen die al zoveel hebben.
Mensen die een ander niks gunnen.
Mensen die een ander iets geven, om er zelf beter van te worden.
Ik wil niets, ik heb niet veel,
maar ik heb altijd wel wat over
voor een dakloze die honger heeft.
Ik geef niets aan iemand die alleen wil krijgen.
Ik geef aan iemand wat hij of zij nodig heeft.
Ik word er niet beter van als ik mijn laatste geld deel!
Ik word er ook niet beter van als ik mijn tijd opoffer voor een ander!
Er zijn mensen die mij dom vinden.
Mensen die mij uitlachen.
Mensen die mij niet begrijpen.
Mensen die hun tijd verdoen door te oordelen over mij.
Ik ben slim en tevreden.
Ik vind mijzelf ook best lachwekkend.
Ik heb mezelf nog nooit begrepen.
Ik beoordeel mijn eigen doen en laten,
zodat ik mijzelf leer te begrijpen.
Er zijn mensen die veranderen.
Mensen die openstaan voor een nieuwe visie.
Mensen die weer liefde voelen.
Mensen die inzien dat ze soms fout zijn geweest.
Ik was ook zoals al die mensen,
maar ik had mijzelf opengesteld om
mijn oude denkpatroon te veranderen.
Door kritisch naar mijn eigen fouten te kijken,
zie ik het probleem van een ander.
Door mij te verplaatsen in een ander,
kom ik dichter bij mijzelf.
Dan stel ik mezelf vragen; Hoe zou ik me voelen?
Hoe zou ik reageren? Wat zou ik doen of gedaan hebben?
Als iedereen zo zou denken…