knijpmewakker
de met zwarte rouwranden beklede nagels scheuren in het vel zodat stukken huid besmeurd met bloed zich scharen met levende vingers
het wordt afgezet als een dictator en gefussileerd tegen de paleismuur
de kogelgaten collageren met de door de tand des tijds gevormde ruïne
niks is nog verloren het is vrouwen en kinderen eerst de sloepen in de zee is kalm nog heel even we moeten roeien al hebben we geen riemen
met grote ogen in de diepte staren van waar de oceaan ons brengen zal
dan pas beseffen dat een kompas hier best op z'n plaats geweest was
bijsturen heeft geen zin meer de koers ligt gebeiteld in golven klotsend
niks ontwijken van rotsen wordt frontale botsing zal ons de kop kosten
en dan wijzen vanwaar we ooit kwamen een stipje aan de vuile lucht
gejammer dat is aan komen waaien moeten we wegwuiven de storm in
knarsetandend stijgen de besluiten boven de waterspiegel uit gebalde
vuisten zetten het luister bij en twijfel dat we aan het dagdromen zijn
de met zwarte rouwranden beklede nagels scheuren in het vel zodat stukken huid besmeurd met bloed zich scharen met levende vingers
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||