Ik probeer niet terug te kijken naar pijnlijke ervaringen,

maar toch lukt dat niet altijd.

Soms krijg ik dan wel echte openbaringen,

en zie ik dingen zonder spijt.

Ik zal er toch mee moeten leren leven,

ook al is het allemaal zo rot.

Dat ik soms spontaan begin te beven,

dit is toch echt mijn lot.

Mensen beweren dat het allemaal wel goed kom,

maar weten zij echt hoe het is?

En als je dat vertelt dan voelen ze zich dom,

net alsof je daarmee de zinnen uitwist.

En ik weet het zelf ben ik ook niet heilig,

maar ik beweer het ook niet te zijn.

Achter slot en grendel voelen ze zich veilig,

maar bij mij…. blijft die pijn.

Diep in me zit er een onzeker klein meisje,

die het allemaal niet begrijpt.

Zingt het liefst een vrolijk wijsje,

terwijl haar hart zich nog rijpt.

Ik ben bang voor haar als ze er ooit uit zal komen,

vraag me af wat er met haar zal gebeuren.

Weg zijn dan al haar mooie en naïeve dromen,

ziet ze niks anders dan doffe kleuren.

Het enige waar ik niet bang voor ben is de dood,

dan begin ik weer aan een nieuw leven.

En zie ik nieuwe kansen die de vorige niet bood,

zal ik me aan hem over kunnen geven.