Sorry, dat ik op instorten sta..
En spijt me ook, dat je dat uit mijn ogen kan lezen..
Het spijt me dat het gewoon niet gaat..
Hoevaak heb ik hierover al wel niet geschreven.

Sorry als ik strax het leven verlaat..
Sorry voor de pijn die ik jullie dan doe
Maar dit is het leven, waar de sterktste overleven..
En daar ben ik gewoon nog niet aan toe..

Sorry voor de tranen die ik liet vallen,
Sorry voor de tranen die blijven komen..
Sorry voor de tranen die nu weer over mijn wangen stromen..

Ik dacht altijd, dat het wel goed kwam..
Ik dacht dat ik me wel sterk kon maken..
Maar dit is meer dan ik aankan..
En blijkbaar winnen al die mensen die me afkraken..

Ik dacht dat ik me over mijn angsten heen kon zetten..
Ik dacht dat ik mijn zelfvertrouwen wel kon krijgen..
Ik dacht dat ik me wel liet helpen..
Ik dacht dat ik alles goed kon praten, maar ik zal zwijgen.

Elke eerste stap, word de laatste
Elke keer als tegen mezelf zeg; je bent sterk, je kan blijven
Dan weet ik dat ik mezelf voorlieg...
Ik kan echt over niets anders meer schrijven

Ik dacht 3 jaar geleden nog wel dat het goed kwam..
En liet ik mezelf aanpraten dat het allemaal tijd nodig had
Dat het wel goed kwam, nu misschien niet, maar misschien over een tijd..
Al die hoop die men me aanpraatte ben ik nu kwijt..

Sorry dat ik niet sterk genoeg ben..
Sorry dat dit niet voor mij is weggelegt..
Sorry dat dit mijn leven & manier van doen is..
Sorry dat het je niet aanstaat, sorry for not being perfect

*misschien moet ik erbij zetten; dat dit gedicht niet bedoeld is om afscheid te nemen, maar gwn iets is om duidelijk te maken hoe ik me voel, hopelijk word hij nu wel geplaatst