Toen het moment was begonnnen.
Ik werd in confrentatie met mijn diepste gevoelens gelegd.
Ik probeerde de angst en pijn uit te leggen, die......
waar ik nu nog steeds niet van heb gewonnen..
Ik weet eigelijk niet meer hoe en wat ik toen heb gezegd.
Nee, het waren geen leugens, ze waren niet verzonnen....,
want ik voelde ze echt.

Maar na elk woord wat ik verder had uitgesproken,
kwam het eindeloze lange verdriet wat meer in mij naar boven.
Ik kon er niet meer van wel lopen, ik had er al zolang weg van gedoken..,maar wist niet meer of ik mijn gevoelens zelf wel kon geloven...

ik wist niet meer wat ik moest doen...
Waar het over ging was ik al vergeten.
Enkel de weet van al die pijn wat me raakte toen...

Mijn moeder, mijn liefde van 4 jaar, mijn leven .....
mijn leven als een junk.....alles

ik wist niet meer wat ik moest doen