Help mij..
Altijd alleen en dat is wat ik voel,
kan iemand nou eindelijk begrijpen wat ik bedoel.
Het voelt alsof ik langzaam verdrink,
red me voor ik voor altijd weg zink.
Vergeet wat ik voelde en wachtte al zo lang,
ik kan er niet meer tegen het maakt mij zo bang.
Ik kan het wel negeren en niet meer omkijken,
maar onder deze druk zal ik uiteindelijk bezwijken.
De oppervlakkigheid maakt mij ontevreden,
geef mij alsjeblieft een geldige reden.
Reik je hand uit naar mij,
red me en maak mij vrij!
Ik kan niet het is nu al vergeten,
niemand die het ooit zou kunnen weten.
Wat jij mij telkens weer aandoet,
als je zegt dat ik praten moet.
Ik voel me als een schelp die klem zit,
ik vervaag wordt langzaamaan wit.
Niemand die mij dan nog kan zien,
ik weet niet waar ik uberhaupt nog voor dien.
Mijn pijn kan ik moeilijk delen,
dat gaat jou toch ook maar vervelen.
Wat kan ik dan nog doen om weer op te leven,
zit nu maar in een hoekje stilletjes te beven.
Help mij,
voel mij,
begrijp mij,
ik ben nooit vrij.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: dreamstar | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 01 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||