Eindelijk bij elkaar
We zijn nu eindelijk met zijn tweeen,
en we blijven ook al komen de zeeen.
Met z'n tweeen in een,
zijn we nooit alleen.
Zelfs een natuurramp,
drijft ons niet uit ons kamp.
Want we zijn nu een,
en niks drijft ons naar heen.
Maar mocht er iets gebeuren,
dan weet ik dan wel hoe ik je op moet beuren.
Als we samen zijn,
worden m'n gedichten met nog meer rijm.
Dat is even wat ik zeggen wou,
en dus daarom ik hou van jou.
En toch zie ik je weer gauw!
en we blijven ook al komen de zeeen.
Met z'n tweeen in een,
zijn we nooit alleen.
Zelfs een natuurramp,
drijft ons niet uit ons kamp.
Want we zijn nu een,
en niks drijft ons naar heen.
Maar mocht er iets gebeuren,
dan weet ik dan wel hoe ik je op moet beuren.
Als we samen zijn,
worden m'n gedichten met nog meer rijm.
Dat is even wat ik zeggen wou,
en dus daarom ik hou van jou.
En toch zie ik je weer gauw!
Reacties op dit gedicht
| Lizi: | Vrijdag, september 21, 2001 19:32 |
| sorry, ik vind het niet echt geslaagd, maar wat er in staat is wel mooi, het klinkt alleen niet zo goed lizi |
|
| Marijke Heemskerk: | Zaterdag, september 30, 2000 19:23 |
| Hoi echt een leuk en lief gedicht. Net zoals diegene die hem heeft geschreven. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Robert van Ruiten | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||