DRAAIDEUR
DRAAIDEUR
Ze zagen elkaar de eerste keer
in de draaideur van Café Suisse.
Mama draait heen en Papa weer.
Voor de honderdtiende keer
wil ik alles hiervan horen.
...In die draaideur ziet een heer
een donkere heer door 't troebel glas
en door haar voile haar gezicht
dat nog meisjesachtig was.
Ze ziet bleek en afgetrokken.
Als de heer zijn hoed oplicht
glimlacht ze - wel wat geschrokken.
Wil ze iets drinken? Een kop thee?
Ze heeft eigenlijk niet zo'n trek,
Aarzelend gaat ze met hem mee.
Dan draait er een grote, dikke
vent de deur door. Haar lepeltje
rinkelt, haar hakken tikken.
Ik hoor haar zeggen 't zacht verwijt
- een verzoenend woord zij fluistert -
zijn gemompel spreekt van spijt.
Stijf gearmd zie 'k ze verdwijnen
in de Amsterdamse lente.
't Kopje thee staat te verkwijnen
en de heer wenkt de serveuse.
Uit de taartjes van weleer
maakt hij dan met zorg een keuze.
Ik zal Mama nooit meer kwellen.
Voor de honderdelfde keer
hoeft zij het niet te vertellen.
Traag verwerk ik deze tijding:
Papa is mijn Papa niet.
Papa was maar een verleiding.
En die lompe, dikke beer
hoort nu bij mijn mooie Mama.
Zij heeft ook geen zoontje meer.
Doet mij dat geen groot verdriet?
Helemaal niet, 'k voel er niets van.
Ik besta eenvoudig niet.
Ze zagen elkaar de eerste keer
in de draaideur van Café Suisse.
Mama draait heen en Papa weer.
Voor de honderdtiende keer
wil ik alles hiervan horen.
...In die draaideur ziet een heer
een donkere heer door 't troebel glas
en door haar voile haar gezicht
dat nog meisjesachtig was.
Ze ziet bleek en afgetrokken.
Als de heer zijn hoed oplicht
glimlacht ze - wel wat geschrokken.
Wil ze iets drinken? Een kop thee?
Ze heeft eigenlijk niet zo'n trek,
Aarzelend gaat ze met hem mee.
Dan draait er een grote, dikke
vent de deur door. Haar lepeltje
rinkelt, haar hakken tikken.
Ik hoor haar zeggen 't zacht verwijt
- een verzoenend woord zij fluistert -
zijn gemompel spreekt van spijt.
Stijf gearmd zie 'k ze verdwijnen
in de Amsterdamse lente.
't Kopje thee staat te verkwijnen
en de heer wenkt de serveuse.
Uit de taartjes van weleer
maakt hij dan met zorg een keuze.
Ik zal Mama nooit meer kwellen.
Voor de honderdelfde keer
hoeft zij het niet te vertellen.
Traag verwerk ik deze tijding:
Papa is mijn Papa niet.
Papa was maar een verleiding.
En die lompe, dikke beer
hoort nu bij mijn mooie Mama.
Zij heeft ook geen zoontje meer.
Doet mij dat geen groot verdriet?
Helemaal niet, 'k voel er niets van.
Ik besta eenvoudig niet.
Reacties op dit gedicht
| Rainmaker: | Dinsdag, maart 19, 2002 12:17 |
| Ook al eens gedacht een iets korter gedicht te schrijven voor de mensen die te lui zijn om lange helemaal te lezen? :) Wel mooi dit, vooral de laatste strofe |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, februari 16, 2002 00:53 |
| Als je vader niet te vinden is, maakt dat je moeder mooier en haar man wat minder, blijk je vast een meisje met een mysterieuze blik. |
|
| lejaeghere rudi: | Vrijdag, februari 15, 2002 20:20 |
| Heel mooi geschreven. Je zegt in de laatste strofe dat het je geen verdriet doet...toch voel je in gans het gedicht een de triestheid,misschien... Helemaal niet, of toch een beetje, want ik besta eenvoudig niet. |
|
| Jordi: | Vrijdag, februari 15, 2002 18:38 |
| Je schrijf, alles omvattend en mooi, dus je bestaat.. in ieder geval voor degenen die het lezen,...laat je niet wegschrijven. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Katja Bruning | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||