Toen ik pijn had
toen ik pijn had
was jij daar
misschien samen
maar ik alleen
de tranen
sloten bruggen en
haalden bergen omlaag
en daar was jij
toen ik pijn had
kwam je naast me staan
ogen gesloten en warmte
gegeven samen met iets
dat vriendschap heet
niks zeggend maar alles
voelend misschien wel
aan het einde
van mijn latijn
spaans, duits
en grieks dan ook
was er even stilte
een rust, samenzijn
ik heb gescholden
geschreeuwd en
rivieren gevuld
jij was daar
ver weg
en zo dichtbij
jij was daar
zei zij
Reacties op dit gedicht
| ana (stacia): | Dinsdag, juli 31, 2007 22:31 |
| Wat zegt een mens hierop ? Verdorie woman, you''re great. En die andere ook. Kus voor u tweetjes ! ana |
|
| flores: | Vrijdag, juli 06, 2007 18:58 |
| Krijg nog steeds een warm gevoel. Zo mooi heb je dit beschreven. Alles is en niets was. Kus! |
|
| Mathilde: | Dinsdag, juli 03, 2007 22:14 |
ze blijft, denk ik. weet ik. koester haar! x |
|
| flores: | Dinsdag, juli 03, 2007 19:49 |
| Op die plaats waar men moet en behoort te zijn. Zo simpel.. En zo zal het blijven. Met mijn liefs! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: eye witness | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 03 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||