Hoe kan het toch eenzaamheid en niet alleen zijn,
Blij gezicht, hart vaak vol van pijn
Pijn en angst, want wat als het toch echt zo is
En dat ik niet zo maar naar iets gis
Wat als liefde toch niet voor eeuwig blijkt
We allemaal maar leven in en wolk van schijn
Waarom niet altijd en overal gelukkig zijn
Niet van een kant maar ook van de ander
Hij de mijne en ik zijn hart verander.
Er geen twijfels zijn, geen verdriet.
Want dat is wat ik nu voel, al is er niemand die t ziet
Bang om je geliefde te verliezen
Soms heb je gevoelens gewoon niet te kiezen
Iedereen moet wachten wat er komen gaat
Meestal is het geluk maar soms ook verraad
Dingen ontbreken, dingen vullen aan
Wat ontbreekt er bij mij?
Aandacht en het zijn is wat ik niet meer hoor
IGeen complimentjes meer, geen lieve dingen in mn oor
Waar zijn de romantische dagen?
Is het dan zoveel dat ik het niet meer mag vragen?
Ik weet dat er nog steeds sprake is van houden van..
Maar waarom dan?
Waarom verlang ik terug naar de verliefdheid
Ik ben mijn eigen vrouwelijke helemaal kwijt
Hij ziet me niet langer meer staan
Voor hem is het simpel, het is toch gewoon aan.
Hij zal het niet begrijpen waarom ik er zo naar hunker
En eigelijk, ik zelf ook niet
Maar toch heb ik intens verdriet
Maar waarom nou die angst voor het verliezen
Tuurlijk neemt hij niet de biezen
naar een andere vrouw, vanzelfsprekend is het voor hem
Ik weet het wel maar waarom? In mijn hoofd die stem
Die vragen in mijn hoofd, zoveel vragen…
Ben ik nog wel aantrekkelijk, nog wel mooi?
Ik voel me gelukkig met hem maar ook opgesloten in een kooi
Ik adem in onzekerheid
Wanneer raak ik dit alles kwijt?
Hoop op het moment dat ik weer iets van verliefdheid in zijn ogen ziet
Het verlangen van hem kan ik helaas niet.
Ligt het aan mij?
Is het gewoon aanstellerij?
Niemand die het ziet,
Ik voel me alleen maar ook weer niet.