Flarden van mist.

Flarden van woorden vang ik op,
ze kan de juiste woorden niet
meer vinden, maar als ik goed luister
hoor ik de woorden bang en dood gaan,
ze kijkt me met grote traanogen,
niet begrijpend aan!

Wat gebeurde er toch met mij?
En stil blijft ze in haar bed liggen,
weer heeft ze er een blauwe plek bij!
Als ik even bij haar op bed ga zitten,
probeert ze me te vertellen wat haar
bezig houdt,

flarden van woorden komen langs,
van zonden, vang ik op,
ze is echt bang om dood te gaan,
en om voor haar hemelse
Vader te moeten staan!

Maar God is liefde, vertel ik haar,
Hij begrijpt wel wat je hebt gedaan,
vergeving is er voor iedereen,
die Christus erkent,
en roept zijn heilige naam.

ze praat maar door
en veel gaat aan mij verloren,
ik probeer haar te troosten,
hou haar even dicht tegen mij aan,
en dwars door haar tranen
zie ik haar hoopvolle blik
en langzaam wordt ze rustiger.

Flarden van woorden kwamen langs,
ze lijkt nu niet meer zo bang,
ze valt in slaap,
‘t is God die waakt!

Maar wat een taak,
gaf U mij,
mooi, maar moeilijk tegelijk,
En zachtjes sluit ik de deur
van haar kamer.

dit gedicht komt uit mijn boekje over dementie
"flarden van mist"