Ik mis je lach...
Die lippen......
Ik mis die kus
Die wat je me steeds gaf.
Die wat me steeds redde,
van alle krankzinnige nachtmerry's
wat me bedreigde in elke donkere nacht.

was mijn fantasie maar werkelijkheid
klinkt voor mij als jouw leugens maar dan echt waar...
Waren die dromen maar nu niet zo'n grote tegenstrijd.
Even als deze liefde waarin ik gedwongen zoals in een oneindigheid staar.

gedachten tonen jou ogen......
Ik zoek wanhopig ergens daar een traan.
Maar ookal weet ik dat tranen nooit kunnen gaan drogen.
Wanneer er geen druppels in jou ogen staan.

Het doet wel pijn....
tuurlijk......
want het is niet meer dan gelogen,
Maar hoe moet ik die leugen dan uit de weg kunnen gaan.

Wanneer die ogen,
mij verblind......voor de waarheid........voor jou....voor het leven.