Te laat......
Een steen gegooid in het water,
de rimpelingen verspreiden zich
Met in elke rimpeling een herrinnering,
van hoe het had kunnen zijn.....
Alleen zit hij in een huis ,groot en leeg,
Alleen met zijn gedachten..
Geen stemmen van zijn vrouw en kind,
Niemand om hem op te wachten..
De pijn die zij gevoeld heeft,
valt hem nu zelf ten deel..
Zoveel wil hij nu goed maken maar
om hem heen is het nu stil..
Vol smart en spijt kijkt hij,
naar de man die hij is geweest
Met in elk deel van zijn lichaam hopend,
dat zij het hem ooit vergeeft...
(vervolg van zusje lief,ze is aan ´t wenen)
de rimpelingen verspreiden zich
Met in elke rimpeling een herrinnering,
van hoe het had kunnen zijn.....
Alleen zit hij in een huis ,groot en leeg,
Alleen met zijn gedachten..
Geen stemmen van zijn vrouw en kind,
Niemand om hem op te wachten..
De pijn die zij gevoeld heeft,
valt hem nu zelf ten deel..
Zoveel wil hij nu goed maken maar
om hem heen is het nu stil..
Vol smart en spijt kijkt hij,
naar de man die hij is geweest
Met in elk deel van zijn lichaam hopend,
dat zij het hem ooit vergeeft...
(vervolg van zusje lief,ze is aan ´t wenen)
Reacties op dit gedicht
| Nathalie van Meesen: | Zaterdag, februari 16, 2002 11:59 |
| Zeker Hans , hij zegt zelf dat dit heeft moeten gebeuren ,hij moest wakkergeschud worden.Deze gebeurtenis heeft hem nu al een beter mens gemaakt en of ze nou bij elkaar terugkomen of niet , hij wil veranderen vooral ook voor zichzelf.Mijn zus wil nu vooral rust . | |
| Hans Winter: | Zaterdag, februari 16, 2002 01:29 |
| Een crisisperiode kan een tijd van afbraak en vervolgens van jezelf opnieuw opbouwen zijn. De vraag is dan of de ander dat nog wil aangaan. Groetje, Hans |
|
| yarakrak: | Vrijdag, februari 15, 2002 23:20 |
| mijn hart huilt... | |
| yarakrak: | Vrijdag, februari 15, 2002 23:20 |
| mijn hart huilt... | |
Over dit gedicht
| Auteur: nathalie van meesen | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||