Verdrietig ga ik door het leven,

omdat ik niks meer kan vergeven.

Mensen die kwetsen mij nu eenmaal,

en dat is iets waar ik van baal.

en de wereld rond gedragen.

Maar nu kan het allemaal niet meer,

en ja dat doet best zeer.

dan voel ik het, raak in een dal.

Dan weet ik het zelf niet meer op te lossen,

ren ik gillend door de bossen.

dat het allemaal anders is gegaan.

Maar je kan je niet bekeren,

en vliegen naar de maan.

en niemand vind jou nog een held.

Het leven gaat gewoon weer door,

dat zingen ze dan in koor.

want mijn demonen blijven bestaan.

Ik kan ze nog niet afschaffen,

ook kan ik niet blijven maffen.

en dat is ook wat ik verdien.

Maar toch ga ik elke nacht op jacht,

voor een aantal soms een stuk of tien.

terwijl ik weer bezig ben met nacht waken.

Dan merk je het niet als ik weg loop,

tot de volgende morgen dat is wat ik hoop.