Met tranen in mijn ogen, vraag ik de heer
Of het zover heeft mogen komen...
Niet dat ik gelovig ben, maar omdat niemand
met menselijke eigenschappen..
Mij uberhaupt een antwoord kan geven

Met tranen in mijn ogen, vraag ik de heer
Of het geluk ooit nog zal komen...
Geen geloof meer in hoop,
Geen geluk, niet eens een lach, alleen de pijn die alles sloopt

Met tranen in mijn ogen, hoop ik heer,
Dat hij ooit terug zal komen,
De grote fout mij vergeeft, en het vergeet
En hij zonder rotgevoel en onzekerheid verderleeft,

Nee Heer ik vraag niet voor mezelf het beste,
Ik vraag helemaal niet veel,
Ik wil alleen het beste voor Merel en Rick,
Ik hoef geen beter leven, want ja, dit is mijn leven en dit ben ik...

Rot en klote, zijn de woorden,
De woorden die mijn leven en mij omschrijven..
Zijn de woorden die mensen spreken,
Zijn de woorden met pijn die in mijn gedachte blijven,

Word herrinnerd aan het verleden,
Heb meer schijt aan mijn geschiedenis dan aan het heden,
Maar toch kan ik die shit niet vergeten,
En met te toekomst die niet duidelijk is, verder leven..

Misschien zit mijn hoofd vol met vragen,
Mijn hart vol onzekerheid, die zegt niet nog een keer..
Misschien is mijn lichaam uitgeput, en mislukt..
Maar ik weet het antwoord; ik kan niet meer