Is het de onvolledige eenzaamheid,
of de onvoltooide verledentijd?
Wat kon ik van je verwachten, nu je daar
op de grond ligt te verwateren.
Terwijl je verdrinkt in je eigen tranen,
kijk je hulpeloos toe hoe iedereen
je probeert te redden van een ondergang.
Mijn liefde is zoveelmeer dan je ooit
onder ogen durfde zien.
Alles wat je hoop bracht word terug gedrongen,
aleen en machteloos kijk je toe
hoe het verdriet je leven verwoest,
tot de laatste steen afbreekt.
Niets hoef je te verbergen, je hebt niets meer over.
Liefde heeft nooit geleefd, nooit heb je gezien
dat iemand je probeerde te omhelzen.
Je blinde woede overheerst je leven,
niets word nog gezien als wit, omdat alles
zwart word gemaakt door de zonnebril
die je betraande ogen verbergt.