met nieuwe rozen met nieuwe dromen.
Je gaf me nog een laatste zoen,
We wisten dat het niet meer kon.
We wisten niet meer wat we moesten doen.
Je draaide je om en liep weg,
En verdween tot in het niets.....,
in de verte daar achter de horizon.
De tranen wat deden stromen.
We wisten niet meer wat ze bedoelden.
We zagen enkel en alleen nog die tranen wat er zouden komen.
en grepen ons stevig vast aan al het verdriet wat we zolang voelden.
maar onze rozen waren vergaan.
de krankzinnigheid verziekte elkaars dromen.
We lieten de leugens ,
verwart in de gebroken stukken van ons hart staan.
en na die allerlaatste zoen.... draaide je, je om
en was in de verte daar achter de horizon...
maar met jouw pijn weggegaan.
In de hoop, elkaar daar weer tegen te komen...,
met nieuwe rozen
met nieuwe dromen.
zonder tranen...
tranen wat stromen.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: WatchingMe! |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 18 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||