Soms denk ik er te veel over na
En schrijf ik er te weinig op los
Dus indien ik zo te vroeg dood ga
Lig ik eeuwig in het letterbos
Mijn kop die lijkt wel op een krop sla
Waarvan elk blad lijkt begroeid met mos
Want waar ik als stier heen loop of sta
Wijst men mij aan als een oude os
Ik hoopte nochtans op iets extra
Zelfs in de vermomming van een vos
Maar zelfs dromend als een madonna
Geraakte ik niet uit die chaos
Dus schrijf ik nu terwijl ik besta
Mijn gedicht als lied in de kosmos
Omdat ik hier op aarde wegga
Wellicht lijkbleek maar toch met een blos