Daar stonden we aan het graf van mijn vriendin,
De kist zakte en haar vader dook er het liefste bij in.
Hoor haar zoontje nog zeggen, mag ik nu zand op mama strooien?
Alsof hij het liefst je graf zelf dicht wilde gooien.
Het ventje was nog maar net vier jaar,
Maar stond daar al met zijn rode schepje klaar.
Door die vreselijke tumor in jou hoofd,
Was de liefde voor jou bij dat kleine mannetje gedoofd.
Kom thuis van de begrafenis van mijn vriendin,
Rij met mijn auto de inrit in.
De voordeur gaat open,
Daar komen mijn twee fantastische kinderen aangelopen.
Realiseer me pas op dat moment,
Hoe bijzonder het is als je een gezonde moeder bent.
Alleen al de gedachte dat ik mijn 2 ventjes nu achter me zou moeten laten, Daar kan en wil ik niet eens over praten.
Het beeld van dat knulletje zal nooit meer van mijn netvlies gaan,
En jij lieve vriendin had hier gezond naast ons moeten staan!