Verleden kind
Ik leg mijn kind te slapen
hopend dat het zwijgt
en nooit meer wakker wordt.
Ik lees het een sprookje
opdat het erin verdwalen zou
en mijn leven zou verlaten.
Ik noem mijn kind verleden.
Nooit eerder heeft een kind
zijn moeder zo gekwetst.
Nooit eerder heeft een moeder
haar kind zo gehaat.
hopend dat het zwijgt
en nooit meer wakker wordt.
Ik lees het een sprookje
opdat het erin verdwalen zou
en mijn leven zou verlaten.
Ik noem mijn kind verleden.
Nooit eerder heeft een kind
zijn moeder zo gekwetst.
Nooit eerder heeft een moeder
haar kind zo gehaat.
Reacties op dit gedicht
| sensi: | Dinsdag, juli 24, 2007 15:26 |
| Ahh oefff! Je smijt alleen het verleden van je af .. Lieve groet |
|
| Veerle_L: | Dinsdag, juli 24, 2007 14:58 |
| Prachtig geschreven Weet de juiste woorden even niet te vinden Liefs |
|
| MarieJulie: | Dinsdag, juli 24, 2007 14:58 |
| Voor alle duidelijkheid, kind staat als symbool voor het verleden in dit gedicht. Zoals ik elders al vermeldde: ik ben geen kindermoordenaar ofzo. Ik wil inderdaad dat het verleden mij voor eeuwig met rustlaat. Voor de rest hou ik van kinderen hoor, geen zorgen dus. xx Marie |
|
| sensi: | Dinsdag, juli 24, 2007 14:55 |
| Nog eens gelezen .. perplex! Fictie? |
|
| sensi: | Dinsdag, juli 24, 2007 14:54 |
| Wow.. | |
| Dirk Hermans: | Dinsdag, juli 24, 2007 14:50 |
| harde taal in de verwoordig van je gedicht | |
Over dit gedicht
| Auteur: MarieJulie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 24 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||