Het mesje...
Help, ik kan het niet meer aan.
Al dat verdriet moet vergaan.
Pijn is iets anders dat het lijkt.
Deze pijn is de pijn die in mijn hart strijdt.
Deze dag is de dag.
Door de pijn die ik heb komt er nooit meer een glimlach.
Hoe moet ik de pijn vergeten.
Het is net of ik door iemand ben bezeten.
Ik moet de pijn bij mezelf weg snijden.
Alleen zo kan ik mijn eigen weg leiden.
Ik voel de pijn uit me groeien.
Ik zie al het bloed uit me vloeien.
Alles alleen maar door een klein stressje.
Nu kan ik niet meer zonder dat ene mesje.
Al dat verdriet moet vergaan.
Pijn is iets anders dat het lijkt.
Deze pijn is de pijn die in mijn hart strijdt.
Deze dag is de dag.
Door de pijn die ik heb komt er nooit meer een glimlach.
Hoe moet ik de pijn vergeten.
Het is net of ik door iemand ben bezeten.
Ik moet de pijn bij mezelf weg snijden.
Alleen zo kan ik mijn eigen weg leiden.
Ik voel de pijn uit me groeien.
Ik zie al het bloed uit me vloeien.
Alles alleen maar door een klein stressje.
Nu kan ik niet meer zonder dat ene mesje.
Reacties op dit gedicht
| Feeling_unworth_it: | Zondag, juli 29, 2007 21:36 |
| zo herkenbaar, ik herken je pijn, veel sterkte nog.. | |
| MarieJulie: | Zondag, juli 29, 2007 20:47 |
| Mooi beschreven hoe verslavend dit kan zijn... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Ik ga weg.. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||