het stel
of zij hem houden zal
die muur vol graniet
een blok tegen het leven
dat hij niet wezen wil
haar tranen noch haar lach
slechts hij, slechts zij
gekruld in haar laken thuis
beziet ze de luis in haar pels
zo gekoesterd, hevig bemind
zij wint, ze weet het, voelt
in haar hart de hoop almaar groeien
ziet zijn lach elke dag wat breder
ze spreken niet over morgen of
later, dat is voor dromers
plukken ze ieder moment voordat
het voorbijgevlogen blijkt
twee tortels om te kirren
hij weet het
al jaren
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij*: | Maandag, juli 30, 2007 12:18 |
| luizen zijn yukkie bah ;) mooi geschreven.. | |
| nonalissa: | Maandag, juli 30, 2007 11:58 |
| prachtig gedicht het was zo mooi en toch kwam er een einde aan | |
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 30 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||