Een dagelijkse strijd, minstens 3 keer,
elke dag, ik wil het niet meer.
Steeds die angst en paniek,
daarvan word ik gewoon ziek.
Lekker hoort het te zijn,
de meeste vinden het fijn.
Ik kijk er heel anders tegenaan,
voor mij hoeft het niet te bestaan.
Een leven zonder zou veel fijner zijn,
dat zou voor mij betekenen een leven zonder angst en pijn.
Mijn hoofd is gevuld met gedachtes over 'dat',
en ik ben het gewoon helemaal zat.
Zo wil gewoon niet leven,
ik wil ook niet meer naar perfectie streven.
Dus, als ik er over een tijdje niet meer ben,
spijt het me voor alle lieve mensen die ik ken.
Ik kan alleen maar hopen dat ze er niet te veel last van zullen hebben,
dat het verdriet en onbegrip weg zullen ebben.
Want ze zullen verder moeten met hun leven,
zonder zichzelf de schuld ervan te geven.
Na het verdoofde gevoel en pijnlijke gemis,
zullen ze erachter komen dat het zo beter is.
Want door mij is hun leven ook niet meer fijn,
het zit vol met verdriet, angst en pijn.
Door wat ik doe en wat ik zeg,
wat ik bij hun op hun bord leg.