Verrot
De geur van verrotting vult mijn geest
het verspreid zich door mijn mond en neus
achter mijn ogen en in mijn keel
Genieten is nog nooit zo moeilijk geweest
Ik zie het nut er niet van in
Rouwen is prettig op een zieke manier
Ik lijk elke dag een excuus te zoeken en te vinden
Om maar te blijven zwerven in de eenzame straatjes in mijn geest
En steeds vaker duurt het langer voor ik mezelf hervind
En steeds vaker vraag ik mij die vraag af
Is het niet altijd verrot geweest?
het verspreid zich door mijn mond en neus
achter mijn ogen en in mijn keel
Genieten is nog nooit zo moeilijk geweest
Ik zie het nut er niet van in
Rouwen is prettig op een zieke manier
Ik lijk elke dag een excuus te zoeken en te vinden
Om maar te blijven zwerven in de eenzame straatjes in mijn geest
En steeds vaker duurt het langer voor ik mezelf hervind
En steeds vaker vraag ik mij die vraag af
Is het niet altijd verrot geweest?
Reacties op dit gedicht
| ninodepino: | Woensdag, augustus 01, 2007 23:02 |
| neem de snelste lijn of ga lopen, enne niet die naar Rome, ge niet! groetjes, nino. |
|
| Oorlam: | Woensdag, augustus 01, 2007 14:48 |
| Vervallen in zelfmedelijden...een mensenval:) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Metselaar | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 01 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||