En weer is dat verdomde gevoel er weer,
Het gevoel van waardeloos te zijn,
Het gevoel van deze wereld echt niet meer aan te kunnen.
Het gevoel van ik geef op.
Echt al die innerlijke pijn het is teveel voor mij.
Ik wil weg helemaal verdwijnen van de wereld.
Is er dan niemand die ziet hoeveel ik wel lijd,
Is er dan niemand die achter deze glimlach,
Mijn noodkreet om hulp hoort,
Ik wil zo echt niet doorgaan,
De pijn word me gewoon allemaal teveel..
Waarom ziet niemand het in.. Dat ik toch nooit mijn geluk zal vinden, Waarom geven julie me toch niet allemaal op..
Je hoeft echt niet verdrietig te zijn.
Ik bedoel, nu heb ik pijn maar daarboven zal ik vrij zijn.
Heb maar geen verdriet om mij, Geen pijn om wat ik voel,
Want ik ben dat allemaal niet waard.
Ik weet ik moet weer door dit moment heen zien te geraken.
Maar hoeveel momenten, kan ik zo nog aan.
Ik vecht en blijf maar vecht tegen het gevoel, daar gaat gewoon al men energie naar toe, naar gewoon door de dag komen. Waarom krijg ik toch elke keer weer die pijn,
die afschuwelijke .. vreselijke pijn, Ik wil zo graag snijden en snijden tot ik door mijn pols zit en dat ik dan helemaal weg ben,Nu is krassen een uitlaatklep om men pijn te laten wegvloeien,
Maar hoe lang gaat dit nog werken..
Hoe lang duurt het nog voor mijn eigen lichtje uitdooft..