gravendraven
Zo draaf ik langs
graven om harten
weder te doen slaan
en voeten laten dansen alsof het
zwakke maanlicht zou klappen
of lachen en kan vergeten wat
deze arme zielen deden vluchten
naar hier - en zwart,
om zo langzaam
vergeten te worden.
Ik blijf rennen en schreeuwen
en zuig leven uit al het stille niets;
bij mijn heengaan wil ik er niet
achterkomen dat ik niet heb geleefd.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, augustus 04, 2007 12:47 |
| Apart mooi deze schreeuw die ik graag las. *Opgestoken duim* Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elise, | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 04 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||