Laatste bui
Zie je teder je vleugels
strekken, nog doorweekt
van onze laatste bui
aan woorden die ik
schreeuwde vanuit de klippen
van mijn hart
Ik weet dat je wacht
- het gevoel voed me
hier in het open veld
van mijn gedachtes -
als een waakhond
ik voel onze passie
als bittere noodzaak
heb echter geen grip
om de liefde die je me toewerpt
kijk slaafs vanuit mijn zetel
naar het overvloedig roze
in je wereld
na een urenlange strijd
blijft er niets meer
dan wat inktvlekken op de grond
en een vretende herinnering
aan een onbemind verlangen
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, augustus 04, 2007 12:25 |
| Zo droef, bijna hopeloos (en zeker als ik je laatste strofe lees). Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 04 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||