Een hart zo bezwaard
Verstand zo bezeerd
ik had het aanvaard
maar nimmer gewaardeerd
De angst die ik ken
de onzekerheid en vrees
maken me die ik ben
Ik weet niet meer wie ik ben geweest
Hoe kan ik dat laten varen
Hoe kan ik dat laten gaan
Ik wil mezelf bewaren
kan ik het zonder angst wel aan?
Ik weet niet precies het probleem
het is er gewoon
en kan nergens heen
Ik dacht dat het weg was
Ik heb gevoeld dat het verdween
Ik dacht dat het genas
maar het was dus nergens heen
Hoe kan ik mijzelf ooit vertrouwen ?
Hoe kan ik ooit verder bouwen ?
Hoe kan ik ooit zeker staan
als het nooit is weggegaan
Ik weet niet wat het is
Ik weet wel wat het niet mag wezen
Ik wil niet dat ik me vergis
en ik durf er niet voor te vrezen
Bang dat het door mijn angst waarheid wordt
Kan ik het niet vertellen, ik durf het niet eens te denken
Ik weet niet of ik mijn hart ooit uitstort
"Oh Heer wil toch verlossing schenken"
Als ik erover praat
hoe en met wie?
Als het niet baat, dan toch zeker het schaadt
dat is wel wat ik onder ogen zie
Zeg ik niks en zwijg ik het dood,
zal het dan verdwijnen?
Of wordt het dan echt te groot
Blijf ik er dan in kwijnen?
"Heer ik weet niet wat ik wil of moet.
Ik kan me er geen voorstelling van maken
Heer ik ben toch vrij door Uw Bloed?
Laat me dan deze angsten ook kwijtraken."
"Dank U Heer voor Uw ontferming
als ik nu maar durfde vertrouwen
op Uw eeuwige bescherming
Ik weet dat ik op U kan bouwen.
Langzamerhand verdwijnt ze weer
maar ik zie met angst en beven
op tegen de volgende keer
maar nu wil ik blijven leven.
Het kan me niet schelen en ik wil het niet weten
als U maar bij me bent
Nu hoef ik niet te vergeten
omdat ik het antwoord niet ken