De tuin aan het water
Ziek ligt hij op bed
mijn eigen vader
nog even en dan
vieren wij zijn dag
mijn gedachten nemen me mee
naar mijn geboortehuis
de tuin met de struiken
de bloemetjes wit en
het gaatje in de linkse heg
de doornen van de rozen
stoep met het groene mos
rekstokken voor alle dagen
bruggetje over het water
dat water, ik was net 5
werd een b-weg met lantaarns
ik weet nog hoe ik voor de ramen
stond te staren naar mannen in 't blauw
oorverdovend was het lawaai
van de brug vallend op de aarde
hoe ze het water lieten verdwijnen
wist ik als 5-jarige niet
wel wist ik dat het water
geen water meer was
weg eenden, weg zwanen
weg ijs om op te schaatsen
Reacties op dit gedicht
| mums: | Zondag, augustus 12, 2007 15:15 |
| hai lieverd at een gevoel en emotie in deze woorden. herinneringen aan wat ooit was en daarnaast de gedachte aan je zieke vader, ouderlijkk huis... kus liefs mums |
|
| Marousia: | Donderdag, augustus 09, 2007 20:36 |
| Heel rakende dit gedicht maar een supermooie herinnering is wat zal blijven. Liefs van Marousia | |
| ninodepino: | Woensdag, augustus 08, 2007 13:12 |
| fijn om aan de hand meegenomen te zijn door deze schone deels verloren beelden!!heel warm. liefs, nino. |
|
| ana (stacia): | Woensdag, augustus 08, 2007 09:23 |
| Arghrr. Damn. Soms zien we liever niet wat er allemaal plaats moest ruimen voor comfort. Toch goed dat je het aanhaalde. liefs ana |
|
| Rien de Heer: | Dinsdag, augustus 07, 2007 19:07 |
| Nu, zo''n 20 jaar later, is het een dierbare herinnering...... Groetjessss, Rien. |
|
| Ludy: | Dinsdag, augustus 07, 2007 19:02 |
| Ahhh Jij bent ook vijf geweest!? Heb er net een ingestuurd van toen ik zelf zo oud was. :) Toeval of zit het in de lucht? Liefs, Ludy |
|
| sunset: | Dinsdag, augustus 07, 2007 16:45 |
| Tja, er waren tijden dat wij willekeurig en zinloos alles opofferden aan de zogenaamde vooruitgang. Gelukkig gaan wij daar nu - toch regelmatig - veel beter mee om. Tonend delend overgebracht. Liefs, sunset |
|
| Artifex: | Dinsdag, augustus 07, 2007 14:20 |
| Warme knuffels, rakend gedicht... liefs, Artifex. |
|
| Free@Bird: | Dinsdag, augustus 07, 2007 13:32 |
| Prachtig gedicht cora:) liefs, kerima |
|
| Dirk Hermans: | Dinsdag, augustus 07, 2007 13:31 |
| heel mooi neergezet | |
| Will Hanssen: | Dinsdag, augustus 07, 2007 12:26 |
| De dingen veranderen en dat gaat onveranderd door, niets blijft zo het was enkel in je herinnering. Mooi neergezet! Liefs, Will |
|
| x*-Dwergje-*x: | Dinsdag, augustus 07, 2007 11:32 |
| prachtig geschreven.. herinner en herinner liefs-xxx- Dwergje |
|
| switi lobi: | Dinsdag, augustus 07, 2007 10:24 |
| Tijdgolfslagen...eeuwige verandering. Dat hij nog heel lang bij jullie blijven mag...oef meis, wat een emotie geeft dit, ook bij mij. Heel warme omarming en een dikke kus Liefsliefs, switi lobi |
|
| julius dreyfsandt zu schlamm: | Dinsdag, augustus 07, 2007 10:18 |
| zeer mooi hans |
|
| conan: | Dinsdag, augustus 07, 2007 10:08 |
| hoop dat je vader nog lang blijft .... jammer van het water , de eenden en de zwanen... liefs cocan |
|
| lommert: | Dinsdag, augustus 07, 2007 10:08 |
| gedachten nemen me mee..inderdaad;) en niets blijft zoals het was...mijn kilometers lange beek ondergronds nu...beton gieten is in vandaag de dag... willem ;) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cora (ZIJ) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 07 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||