Kijk daar zit ze dan op de grond,
dat meisje met die grote lach om haar mond.
Ze heeft de hele nacht niet geslapen,
ze heeft de hele nacht liggen piekeren over zaken.
Ik weet dat ze vrolijk lijkt,
maar dat is de buitenkant die je bekijkt.
Ze lijkt een grote sterke meid,
maar ze voelt zich nu klein en denkt '' ik raak het kwijt ''.
Dat kwijt raken doet haar verdriet,
maar aan iemand vertellen dat doet ze niet.
Ze houd zich groot maar voelt zich klein,
kijk maar diep in haar ogen dan zie je die pijn.
Nee natuurlijk is die pijn niet van één keer,
daarom denkt ze ook steeds daar gaan we weer.
Weer iemand die weggaat,
en haar achterlaat.
Dit keer voelt ze zich sterker en neemt ze zich voor om te zeggen wat ze denkt en voelt,
inplaats dat ze de hele nacht in haar bed woelt.
Hoe ik haar zo goed ken?
Ik ken haar al bijna achtien jaar,
én altijd zijn we bij elkaar.

ik en mezelf!