Levenstapijt
Je hersenen sponnen,
zonder wiel, zonder draad,
doch duidelijk druk in de weer,
een tapijt van verdronken gedachten,
onleesbaar voor de mensen om je heen.
Zo schreef je de hele dag
het begin van ons verhaal
zonder te weten
of je je prikken zou.
Zo schreef jij
mijn levenstapijt
je bewandelde het
je bewonderde het
zoals duizenden strandgangers
die op zondagavonden langs de kust schuimen
Maar ook jij deed me overvloeien
steeds opnieuw
tot ik aanstrandde
in een andere wereld.
Reacties op dit gedicht
| sensi: | Woensdag, augustus 08, 2007 22:03 |
| Vooral het eerste gedeelte (een volledig gedicht op zich), vind ik erg mooi! Lieve groet |
|
| honingbijtje: | Woensdag, augustus 08, 2007 20:44 |
| diepe triestheid. liefs honingbijtje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sofia. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||