☼ 22 april 2006 †
Lieve Dylano
Tranen van verdriet vullen onze ogen
We kunnen het nog steeds niet geloven
Het is bijna ondragelijk wanneer zoveel geluk
Zo plotseling omslaat in verdriet.
Toen Sandra en ik hoorden van jouw overlijden
Wilden wij zo snel mogelijk wakker worden
Helaas kwam het besef dat we al wakker waren
Maar wij zijn zo intens gelukkig dat wij jou
Levend in onze armen hebben kunnen sluiten
Het gevoel is eigenlijk.........
Ja er zijn eigenlijk geen woorden voor
Het gevoel is zo onbeschrijflijk en zo intens
Dat geluk en verdriet zo kort bij elkaar liggen
Is totaal niet te bevatten
Lief klein ventje, zo klein, zo mooi,
Zo lief en zo teer
Wat doet dit afscheid nemen zeer
Wat blijft is de herinnering
Maar zeker weten we een ding:
Jij zal voortleven in ons hart
Op een plekje heel apart
Adio Dylano Adio