Paardenbloemen, het moest zo zijn.

En nog herinner ik me die keren dat mijn Vader me mee nam op zijn arm om mij vervolgens op het tuinpaaltje van de kleine voortuin vol met paardenbloemen en goudsbloemen  te zetten, zodat ik, naar rechts kijkend, als klein ventje, ook de schepen kon zien die door het kanaal voeren. En die keren dat ik samen met mijn moeder te voet naar het kleine stationnetje ging, waar we dan de draaibrug overstaken naar het bushokje, om op de bus te wachten die mijn Opa naar ons toe bracht. Ach, dat paaltje! Die schepen! Die brug! Die paardenbloemen! En de konijnenhokken tegenover de waterput op de achterplaats!

Het was zo vanzelfsprekend, het moest gewoon zo zijn!

Ik herinner me het nog allemaal, en altijd scheen de zon.