langd de wegen
wij fietsen zij aan zij
tussen de beken en de sloten
waarlangs boerewormkruid
en wilde chicorei groeien
het gele en het mauve
ik herinner mij de eerste morgen
van stokroos en hagewinde
het witte en het rose
de poort wijd opend
ik bevend toen ik
je zag
ik herkende je op slag
je groeide al in mijn aarde
mijn hele leven lang
nog voor ik bewoog
bloeide je in mijn hart
je werd alle dagen groter
vervulde mij met kracht
maar toen ik je zag
kon ik niet meer bewegen
ik wachtte als een standbeeld
op een teken
tussen de hagewinde
en de stokroos
het witte en het rode
minutenlang
de poort stond wijd open
en die in mij was
die ik gedragen had
en mij droeg
gaf haar teken
haar lach
en als wij nu zoals
zo dikwijls in de zomer
tussen de velden fietsen
wijzen het gele en het mauve
ons de weg
naar
die andere poort
die voor ons al openstaat
soms schittert
in de verte
als je lach
Reacties op dit gedicht
| honingbijtje: | Vrijdag, augustus 10, 2007 22:18 |
| kwam tot de ontdekking dat ik vergeten was te ademen tot ik het uit had. prachtig gedicht. liefs honingbijtje |
|
| kerima ellouise: | Vrijdag, augustus 10, 2007 15:29 |
| zuchtttttttttt...heerlijk lezen dit ...je groeide al ...en ik groeide mee... liefs kerima ellouise |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, augustus 10, 2007 10:40 |
| Zp lief en zo prachtig Thanx voor dit wondermooie gedicht liefs Cobie Kuzzz |
|
| red one: | Vrijdag, augustus 10, 2007 10:27 |
| knap geschreven, de 3e strofe vindt ik super. ''je groeide al in mijn aarde mijn hele leven lang.. mooi conan! liefs redje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: conan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||