herfstblad
de mist trok elke avond een waas
over het leven wat ik zo lief had
als ik toen verder kon kijken, verder
in die donkere nachten van weleer
elke klap was er één en telken
zonk ik van ellende in elkaa
niet bij machte nog een woord uit te brengen
bladeren verschrompelde
de herfstavonden donkerde
evenals mijn eenzame zijn
daar was ineens de tijd voorbij
van toelaten en ik evacueerde
mijn gedachte op morgen
ik zag de lente voor me verijzen
het licht kwam me tegemoet
groeide als een bol en ontsproot aan de aarde
maar mijn ziel hield de krassen
van het verleden vast in elke
herfst die volgde –bij elk blad-
