roos
Vandaag met drie rozen
in mijn hand
een van mijn dochter
een van mijn zoon
een van mij.
Zo lopen we saampjes naar jouw graf
de pijn snijdt diep van binnen
ik kan mijn tranen niet bedwingen
en laat ze langzaam gaan,
mijn dochter laat zich ook maar gaan
voor haar is er geen houden meer aan,
samen huilen we even lekker uit
het geeft niet meid
laat maar gaan, gooi het er maar uit.
Een plekje voor de rozen gevonden
voor kinderen komt dat heel precies
het moet steeds weer over.
zo lopen we weer terug over het pad.
Ik heb niet gehuild he mam
zegt de stoere zoon van vier.
geeft niks toch mam
misschien de volgende keer.
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Donderdag, augustus 16, 2007 17:10 |
| Fijn dat je het samen zo kunt doen Betty, goed voor hen en goed voor jou...heel waardevol! Liefsliefs, switi lobi |
|
| ~~~eilahtan~~~: | Woensdag, augustus 15, 2007 15:20 |
| zo hard en pijnlijk dit lieve norgie in stilte gelezen knuf liefs nathie |
|
| DeViLoFEaRtH: | Dinsdag, augustus 14, 2007 21:45 |
| ocharme ik sta bij je in het krijt hoor DeViLoFEaRtH :] | |
| Marousia: | Vrijdag, augustus 10, 2007 21:30 |
| Zo beeldend verwoord. Ik ben ontroerd. Liefs van Marousia | |
| honingbijtje: | Vrijdag, augustus 10, 2007 20:38 |
| erg ontroerend. liefs honingbijtje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: betty1 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||