Gedachten kan ik het niet meer noemen.
Geen woorden die zich in mijn hoofd vormen,
want obsessie is het geworden.

Onheilspellende gevoelens dat er niet meer is dan dit,
dat dit al te veel is en toch weer niet.
Obsessie is het geworden,
nadenken over het leven in plaats van het te leven.

Kokhalzend jagen mijn gedachten mij naar een klif.
Een donkere afgrond, die zo verleidelijk lacht.
Twijfelend besluit ik dat genoeg heb om voor te leven.
Jagende gedachten vragen waarom en tot welk doel?

Natuurlijk is morgen alles anders.
Morgen voel ik mij beter.
Dan besef ik vallend dat dit niet zo is.
En het enige wat ik wil, is dat ik al mijn gedachten mis.

Een pure stilte, alles vertraagd.
Een wereld die om mij heen vervaagd.
Hoewel ik de manier gevonden heb om dit bereiken,
is deze niet te prijzen.

Mijn gedachten uit,
geen twijfelend besluit,
een gevoel van pure rust en vrede.
Geen ideeën die berusten op rede.

Bijna kan ik de wolken raken,
in de sterrenhemel dansen,
zo high als ik dan ben,
de rush die ik nu door en door ken.

Ergens voel ik de gedachten alweer jagen.
De volgende dag heb ik spijt en beloof ik dat ik het nooit meer doe.
Beloof ik iets wat ik niet zweren kan.

De dosis de volgende keer wel iets hoger kan...