Gewoon een avondlijke mijmering
Ik adem onder loverdaken
een herfst die nu niet ver meer is
de ziel laat rust heel zachtjes luiden
en jaar na jaar verwijdert zich mijn strijd
’k Drijf weg - waar niets mij nog kan raken
op ’t mos verdampt het laatste restje tijd
de besjes smelten vaal als winterbruiden
mijn herfst staat voor mij al bereid
Hoe oud en moe lijken de bladeren
waar Phoebus reeds zijn wintersluier legt
als zeegetijden draaien laatste jaren
in ‘t altijd komen gaan dat blijft.
sunset 12-08-2007
Reacties op dit gedicht
| K@trien: | Zondag, augustus 12, 2007 22:50 |
| Mooi Sunset ! Liefs K@trien |
|
| elze: | Zondag, augustus 12, 2007 19:40 |
| strijd is oneindig - accepteren is leven... pracht gedicht Ingo laive groet van elze |
|
| kerima ellouise: | Zondag, augustus 12, 2007 17:34 |
| wintersluiers verzachten de strijd...de sneeuwbruiden van vervlogen tijd mooi sunset ! liefs kerima ellouise |
|
| lonely 1: | Zondag, augustus 12, 2007 12:40 |
| prachtig, liefs, hilde |
|
| Annemieke van der Ven: | Zondag, augustus 12, 2007 11:21 |
| Mooi over de jaargetijden van het leven... Liefs... |
|
| Dirk Hermans: | Zondag, augustus 12, 2007 08:51 |
| heel mooi knap gebracht | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||