Ik liep door de straten,
helemaal alleen.
Ik voelde me angstig,
ik was niet alleen.
Ik hoorde de voetstappen,
ze kwamen dichterbij.

Ik kon niet rennen,
mijn benen waren verlamd.
Ze kwamen dichterbij,
ik hoorde ze roepen.
Ik keek om me heen,
er was geen hulp.

Ze pakten me vast,
ik probeerde te vluchten.
Ze deden me pijn,
ik kon niet gillen.
Ze duwden me op de grond,
ik kon niet vechten.

Ik zag een kans,
een kans om te vluchten.
Ik sprong op mijn fiets,
om een poging te doen.
Hij sprong achterop,
ik heb hem weggeslagen.

Ik voelde me vies,
ik schaamde me kapot.
Ik kon niet huilen,
ik voelde niets.
Had ik dit nou verdiend,
wat had ik gedaan?

Ik kreeg nooit antwoord,
waarom, hoezo, en hoe.
Ze zitten nog steeds in mijn hoofd,
en antwoord zit er niet in.
Ik kon het nooit vertellen,
wie zou mij geloven?