Regen
De grond onder mijn voeten
Ligt daar in zijn grijze jas
Opgewarmd door een seizoen
Dat nooit het mijne was
Dat ook nooit het mijne zijn zal
En misschien is dat maar goed
Ik zou ’t alleen maar misbruiken
Voor een egoïstisch gedachtegoed
Mij ziel ligt schier verborgen
Onder een stoffig oppervlak
Schijnbaar gebogen lopend
Onder lood - last, immer zwak
Maar zoals een bloem die groeit
Net als iedere andere plant
Zo zal mijn ziel weer bloeien
Vanonder ’t grijze zand
Zo zal mijn ziel weer kleuren
Met lippen likkend aan het nat
Gevoed door de gedachten - regen
Die in me zit vervat
Reacties op dit gedicht
| sensi: | Donderdag, augustus 16, 2007 16:27 |
| Ondanks de titel .. Een sterk en heel goed stuk! Graag gelezen. Liefs |
|
| yellow: | Donderdag, augustus 16, 2007 16:19 |
| Dit is een echt gedicht, het is een van de beste schrijfsels die ik vandaag al gelezen heb. Verder zijn er geen woorden nodig, het gedicht is alleszeggend. groetjes, Y. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||