klein hoekje
Met je handen in de mijne
en de ogen in elkaar,
met verlaagde stemmen pratend,
het gevoel was zo tastbaar.
Delend, onze zorgen,
of hoe we die bekijken
en hoe meer w’elkander zeiden,
hoe kleiner ze gingen lijken;
Je las mijn ogen zodat je zag
wat mijn lippen verborgen laten,
dàt wat ligt, diep binnenin,
wat je hoorde zonder praten.
Je leerde uit de zachtheid,
uit hoe ik dingen zeg,
je leerde ‘t uit de intonatie
die ik in die woorden leg.
En je zag hoe het stond geschreven,
las het van mijn gezicht
dat gelukkig zijn, eenvoudig,
in een klein hoekje ligt.
Reacties op dit gedicht
| Trudy smits: | Zondag, december 19, 2010 00:07 |
| je schrijft prachtige gedichten ik hoop niet dat je daar mee gestopt ben? ook ik ben hier al lang niet meer geweest, maar helemaal wegblijven kan ik niet. |
|
| ana (stacia): | Dinsdag, augustus 05, 2008 22:19 |
| Ja, meer dan ooit. Kus! |
|
| Marousia: | Donderdag, maart 20, 2008 22:44 |
| Een werkelijke pracht. Liefs van Marousia | |
| Marina van Vledder: | Vrijdag, augustus 17, 2007 21:40 |
| een piepklein hoekje, met grote gevolgen. Heerlijk hoekje niet? ;) liefs, Marina. |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, augustus 17, 2007 21:06 |
| heel mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 17 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||