Zeeman
Zeeman
Hij loopt door de stad.
Een antieke stad.
Hij denkt aan de liefjes
die hij aanbad.
De zon bruint zijn gezicht
als een lantaarn die de straat verlicht.
Zo te pas betreed ik het verleden,
langs kroegen met gebroken ruiten,
angstvallig vermeden.
De stad van binnen luxe,
uit de verte antiek,
gebroken bruggen,
ontspoorde treinen,
geen paniek.
In het park ontmoet hij een meisje.
Ze neuriet een oud wijsje.
Haar lichaam is van porselein,
voor altijd wil hij bij haar zijn.
De stad, een meisje,
een bos bloemen
en een ijsje.
Een reddeloos schip op een woeste zee,
Een stroom mensen neemt haar mee.
lief
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, augustus 21, 2007 14:53 |
| Een treffend zeemansbeeld breng je hier over. *Opgestoken duim*. Groetjes, sunset |
|
| lief2: | Dinsdag, augustus 21, 2007 12:05 |
| @lovely girl dank je voor reactie, liefs Lief |
|
| Lovely_ girl: | Dinsdag, augustus 21, 2007 12:01 |
| zo mooi en liefdevol beschreven :D heerlijk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lief2 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||