De balans van mijn leven
Toen ik acht was stierf mijn vader na een zware strijd een wrede dood
ik herinner mij als de dag van vandaag,overal lag bloed,voor mijn ogen enkel rood
voor het raampje stond ik daar met twee vlechtjes in mijn haren
vol verdriet en onbegrip naar mijn vaders doodsbed te staren
hij lag daar zo vredig,had eindelijk rust
zijn bed zo mooi opgemaakt,een bloemboeket met roosjes rood
ik voelde mij zo leeg vanbinnen,helemaal uitgeblust
mijn papa was er niet meer,wat moest ik nu,mijn verdriet was groot.
Toen ik veertien was,opstandig en in de puberteitsfase stond me weer een zware ontgoocheling in het leven te verwachten
die mijn leven tot voor enkele jaren hevig beïnvloed heeft,twee mannen die me zwaar verkrachtten
het valt me moeilijk hierover te schrijven
heb dit jarenlang verstopt
al mijn verdriet en pijn heb ik door de jaren heen opgekropt
mijn moeder,een heel lieve vrouw die er altijd voor me was en er nog steeds is en die toen niet beter wist
ze kon niet knuffelen,heeft dat gevoel ook blijkbaar nooit gekend
ik had dat nodig toen en heb die troostende knuffels enorm gemist.
Toen ik zeventien was kwam mijn leven in een stroomversnelling
ik werd moeder,dolgelukkig als ik was werd ik door paniek verblind
een draaikolk vol emoties in mijn zo verwarde bestaan
ik voelde mij als een bang onzeker konijntje in een heel groot bos
een bang jong meisje bracht op de wereld een kind.
Toen ik eenëntwintig was,weggevlucht uit mijn huwelijk en in een andere relatie gestapt
kreeg ik er nog twee prachtige dochters bij
na bange maanden van fysiek en mentaal geweld heb ik mijn vriend toen ook op menig bedrog betrapt
wat mooi begon veranderde in een nachtmerrie vol mishandeling en verdriet
dacht dit is mijn verdiende loon omdat ik mijn oudste dochter toen in de steek liet
mijn dochters waren twee maanden oud en ik besloot weg te gaan,kon dit niet langer verduren
terug naar mijn moeder,geraakte aan de drank verslaafd,een ellendige terugblik,mijn zotste kuren.
Na enkele jaren ontmoette ik een knappe stoere Deen
na een korte vakantieliefde bleef ik uiteindelijk zwanger alleen
na een postnatale depressie die ik toen niet begreep
ging het geweldig mis en ging ik volledig over de streep
ik negeerde mijn kind en kwam enkel thuis om borstvoeding te geven
was terug op de vlucht,de eerste vier maanden van zijn prille leven
zoals je leest ben ik als moeder gedegradeerd,dus verre van geslaagd
heb me in al mijn ellende tot het laagste verlaagd.
Toen kwam een ommekeer in mijn leven
want zes jaar geleden leerde ik mijn huidige man kennen
hij heeft me het vertouwen in de mensheid teruggegeven
dat was nieuw voor mij en was even wennen
Uit die pure liefde werden geboren twee zonen
ik leer nog dagelijks,probeer mijn liefde te tonen.
Ik heb losgelaten en degenen die me onrecht deden heb ik vergeven
zodat ik het verleden achter mij kon laten om naar de toekomst toe te leven
als ik terugblik na tweeëntwintig jaren vol geluk ben ik dankbaar en tevreden
wat me kwelt is dat mijn lieve kinderen onder mijn onzekerheden en verdriet hebben geleden
ik kijk dan ook geweldig op naar mijn oudste dochter die ik wil kronen als mama van de eeuw
streng maar rechtvaardig,geduldig en lief
de mama die ik niet kon zijn,voor haar welpjes een leeuw.
Ik probeer nu de moeder te zijn die ze al die jaren moesten missen
nog steeds niet perfect en in staat om zich nog af en toe te vergissen
ook al kon en kan ik het nog moeilijk uiten
al ging ik menige keer mijn boekje te buiten
ze zijn voor mij het allerbelangrijkste op deze aarde
een kind is voor een moeder van onschatbare waarde.
ik herinner mij als de dag van vandaag,overal lag bloed,voor mijn ogen enkel rood
voor het raampje stond ik daar met twee vlechtjes in mijn haren
vol verdriet en onbegrip naar mijn vaders doodsbed te staren
hij lag daar zo vredig,had eindelijk rust
zijn bed zo mooi opgemaakt,een bloemboeket met roosjes rood
ik voelde mij zo leeg vanbinnen,helemaal uitgeblust
mijn papa was er niet meer,wat moest ik nu,mijn verdriet was groot.
Toen ik veertien was,opstandig en in de puberteitsfase stond me weer een zware ontgoocheling in het leven te verwachten
die mijn leven tot voor enkele jaren hevig beïnvloed heeft,twee mannen die me zwaar verkrachtten
het valt me moeilijk hierover te schrijven
heb dit jarenlang verstopt
al mijn verdriet en pijn heb ik door de jaren heen opgekropt
mijn moeder,een heel lieve vrouw die er altijd voor me was en er nog steeds is en die toen niet beter wist
ze kon niet knuffelen,heeft dat gevoel ook blijkbaar nooit gekend
ik had dat nodig toen en heb die troostende knuffels enorm gemist.
Toen ik zeventien was kwam mijn leven in een stroomversnelling
ik werd moeder,dolgelukkig als ik was werd ik door paniek verblind
een draaikolk vol emoties in mijn zo verwarde bestaan
ik voelde mij als een bang onzeker konijntje in een heel groot bos
een bang jong meisje bracht op de wereld een kind.
Toen ik eenëntwintig was,weggevlucht uit mijn huwelijk en in een andere relatie gestapt
kreeg ik er nog twee prachtige dochters bij
na bange maanden van fysiek en mentaal geweld heb ik mijn vriend toen ook op menig bedrog betrapt
wat mooi begon veranderde in een nachtmerrie vol mishandeling en verdriet
dacht dit is mijn verdiende loon omdat ik mijn oudste dochter toen in de steek liet
mijn dochters waren twee maanden oud en ik besloot weg te gaan,kon dit niet langer verduren
terug naar mijn moeder,geraakte aan de drank verslaafd,een ellendige terugblik,mijn zotste kuren.
Na enkele jaren ontmoette ik een knappe stoere Deen
na een korte vakantieliefde bleef ik uiteindelijk zwanger alleen
na een postnatale depressie die ik toen niet begreep
ging het geweldig mis en ging ik volledig over de streep
ik negeerde mijn kind en kwam enkel thuis om borstvoeding te geven
was terug op de vlucht,de eerste vier maanden van zijn prille leven
zoals je leest ben ik als moeder gedegradeerd,dus verre van geslaagd
heb me in al mijn ellende tot het laagste verlaagd.
Toen kwam een ommekeer in mijn leven
want zes jaar geleden leerde ik mijn huidige man kennen
hij heeft me het vertouwen in de mensheid teruggegeven
dat was nieuw voor mij en was even wennen
Uit die pure liefde werden geboren twee zonen
ik leer nog dagelijks,probeer mijn liefde te tonen.
Ik heb losgelaten en degenen die me onrecht deden heb ik vergeven
zodat ik het verleden achter mij kon laten om naar de toekomst toe te leven
als ik terugblik na tweeëntwintig jaren vol geluk ben ik dankbaar en tevreden
wat me kwelt is dat mijn lieve kinderen onder mijn onzekerheden en verdriet hebben geleden
ik kijk dan ook geweldig op naar mijn oudste dochter die ik wil kronen als mama van de eeuw
streng maar rechtvaardig,geduldig en lief
de mama die ik niet kon zijn,voor haar welpjes een leeuw.
Ik probeer nu de moeder te zijn die ze al die jaren moesten missen
nog steeds niet perfect en in staat om zich nog af en toe te vergissen
ook al kon en kan ik het nog moeilijk uiten
al ging ik menige keer mijn boekje te buiten
ze zijn voor mij het allerbelangrijkste op deze aarde
een kind is voor een moeder van onschatbare waarde.
Reacties op dit gedicht
| rotbolletje: | Dinsdag, augustus 17, 2010 00:01 |
| dit gedaicht pakt me echt 333 | |
| I loved my doggies: | Donderdag, maart 12, 2009 12:13 |
| Moetie, Ik kom geheel onverwacht op dit gedicht terecht en geloof me... het was echt slikken!!!Ik begreep vroeger een aantal zaken niet die ik nu beter begrijp!Een ieder maakt fouten en een perfecte moeder bestaat gewoon weg niet!!! Laat los en durf te leven, kijk vooruit en niet naar het verleden!!Nu ik zelf zwanger ben, slaat de angst ook toe, ga ik wel een goede moeder zijn?! In ieder geval weet ik dat ook ik fouten ga maken en dat is niet zo erg... Zolang je er maar uit leert ;)Lo |
|
| Elenore De Groote: | Donderdag, april 10, 2008 17:23 |
| Ik krijg hartpijn van het eerste deel, het tweede deel getuigt hoe groot jouw kracht is om je te herpakken en om je te realiseren dat alles nog niet te laat is en dat elk moment een nieuw betoon van liefde naar je kinderen kan omvatten. Heel veel liefs, erg moedig, meeslepend en mooi geschreven!!!! Hartedief!!! ;) Liefs, en toch ook een dikke knuffel voor jouw en al je kinderen! Elenore xxxxxx | |
| Ric Geedneth: | Zaterdag, augustus 25, 2007 19:56 |
| Een zware start, maar zo te zien kwam alles weer goed. Aangrijpend verhaal. Liefs, Ric |
|
| dreadqueen: | Donderdag, augustus 23, 2007 19:52 |
| Even rechtzetten:zes jaar geleden leerde ik mijn huidige man kennen(moet zes jaar later zijn).Dus klein foutje. | |
| Marousia: | Woensdag, augustus 22, 2007 21:18 |
| Zeer aangrijpend en erg ontroerend verhaal, op sommige punten herkenbaar voor mijzelf, maar je hebt al zoveel overwonnen en de perfecte mam bestaat ook weer niet, elke moeder maakt fouten en met vallen en opstaan is het hele leven een gigantisch leerproces, ik ben blij te mogen lezen, hoe gelukkig je nu bent. Met liefs van Marousia XX | |
| Mrs Flintstone: | Woensdag, augustus 22, 2007 20:40 |
| Met ontroering en een traan gelezen. Wat verschrijklijk naar voor je en wat heb je veel meegemaakt! Ik ben blij dat je eindelijk geluk hebt gevonden. Ik denk dat je kinderen ook veel om je geven en het bestwel begrijpen. Bedankt voor je reactie. Ik leef met jou en je dochter mee. Ja, het valt niet mee allemaal. Daar weet ik alles van, helaas. Veel liefs en een dikke knuffel, van Wilma |
|
| honingbijtje: | Woensdag, augustus 22, 2007 14:01 |
| De één rolt door het leven, de ander krijg je er niet door heen geschopt. Je mag je gelukkig prijzen dat je uit je ellende bent opgekropen en weer vooruit kunt kijken. Het verleden vergeven en richten op de toekomst. Heel veel geluk en liefde toegewenst. liefs honingbijtje |
|
| appelboom: | Woensdag, augustus 22, 2007 12:49 |
| Blijven schrijven en naar de toekomst kijken. Je hebt al heel veel overwonnen, daar spreekt kracht uit. Met mijn liefs en bewondering, Vicky |
|
| fortuna: | Woensdag, augustus 22, 2007 12:47 |
| het is je uiteindelijk toch gelukt... Zoeken duurt soms lang. Een levensverhaal op zich. Groetjes |
|
| mums: | Woensdag, augustus 22, 2007 12:30 |
| tjee meid, hoe krijg je zoveel ellende in een verhaal op papier..pfff. Schrijf het van je af, papier is gewillig en jij kunt doorgaan met dat wat telt..het nu. De reactie van je leeuwin spreekt voor zich.. al maken jullie het mij niet gemakkelijk..vergeten we weer uit of in te loggen...grinnnnn. Ik ben gek op puzzelen hoor. wens jullie allen nog veel geluksmomenten en wordt niet perfect, maar luister naar je hart. liefs mums |
|
| Free@Bird: | Woensdag, augustus 22, 2007 12:18 |
| ik heb bewondering voor jou dreadqueen, uiteindelijk sta je nu in een heden met een bewogen verleden waaruit jij leering hebt getrokken. Je laatste zin slaat de spijker op zijn kop! liefs, kerima |
|
| lexx: | Woensdag, augustus 22, 2007 12:08 |
| Geinig! Dat vrouwen voorbij hun 21ste geen leeftijd meer vermelden. Fijne levensbeschrijving(ik mag er niet aan denken) We doen het wel met een boek vol leefregels(zelf opgesteld hé) Wel neer gepend :) |
|
| Juf V: | Woensdag, augustus 22, 2007 11:43 |
| Maar ook omgekeerd is waar: een moeder is van onschatbare waarde voor een kind. Daar kan ik van meespreken! toch fijn dat je me even bestoeft in je gedicht. Ik ben en blijf "EEN LEEUW". (in de vorige reactie vergat ik wat harder op de d van drang te toetsen, nu staat er "rang" - foutje dus) |
|
| Amon: | Woensdag, augustus 22, 2007 11:40 |
| hulde en hoezee.. en ieder mens heeft zo zijn/haar geheimpjes.... prima toch...het is hoe je er mee omgaat. |
|
| Juf V: | Woensdag, augustus 22, 2007 11:40 |
| We weten allemaal dat je jeugd heel ongelukkig is geweest en dat je het vaak moeilijk hebt gehad. Dit is een zwaar gedicht voor mij. Het is moeilijk om het te lezen. Maar het is een opluchting dat je erkent wat er is fout gegaan, want een kind heeft van nature uit de rang te denken dat het allemaal z''n eigen schuld is wat er gebeurt of gebeurd is. En dat is een hele last. Ik probeer als moeder heel hard mijn best te doen om mijn kinderen dat gevoel te besparen. Je laatste zin is een feit! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dreadqueen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 22 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||