twintig minuten tot..
twintig minuten tot..
met mijn benen opgetrokken
en met mijn duim in mijn mond
staar ik als gehypnotiseerd
naar de zwarte vlekken
die dansen op de witte muur
daarna mijn ogen dichtgeknepen
om misselijkheid te onderdrukken
en het draaien te doen stoppen
mezelf steeds kleiner makent
om mij voor de hoofdpijn te verstoppen
terwijl mijn ribben blijven zeuren
en mijn hoofd dat steeds harder bonkt
schokt mijn lichaam na van het hoesten
dat ongecontroleerd
mijn hoofd en ribben tegenwerkt
ineens zijn mijn tranen dan vervangen
door een glazige open blik
begint mijn duim zachtjes te bloeden
en dan als laatste doven alle lichten
wanneer mijn bewustzijn de strijd verliest
( gedicht van een paar weken geleden,
derde dag in het ziekenhuis,
geschreven op aandringen van een arts
zodat deze meer 'inzicht' kreeg.. )
Reacties op dit gedicht
| vivika: | Donderdag, oktober 18, 2007 13:34 |
| ik merk je nu pas op...nu je er vandaag niet meer bent...wat erg!!! ik kan wel huilen rustzacht lief meisje |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, oktober 13, 2007 15:43 |
| inzicht, proberen je in te leven in het verhaal van de mens die voor dit moment haar taal vindt, opdat ik er gewaarwordingen bij kan zoeken, proberen... hans |
|
| Saudade: | Maandag, augustus 27, 2007 21:44 |
| Dat was een heel goed idee van die arts! De therapeutische kracht van het schrijven... Heel aangrijpend geschreven, lieverd! Dikke kus van Marianne |
|
| Hilly N: | Donderdag, augustus 23, 2007 08:25 |
| Je gevoelens heb je goed onder woorden gebracht. liefs van Hilly |
|
| Mamsiemomo: | Donderdag, augustus 23, 2007 07:35 |
| Je hebt jouw heftige gevoel(ens) heel intens beschreven. Veel sterkte en liefs, Mo |
|
| Windwhisper: | Donderdag, augustus 23, 2007 07:21 |
| Ik heb even geen woorden zie en voel je pijn liefs Cobie Kuzzzz |
|
| Fairouz: | Donderdag, augustus 23, 2007 00:42 |
| Stilzwijgend gelezen Nu lees ik nooit hardop. Maar het maakt me van binnen stil. Neem aan dat je dat begrijpt Sterkte Fairouz | |
| honingbijtje: | Donderdag, augustus 23, 2007 00:41 |
| klinkt nogal heftig en pijnlijk, heel veel liefs en sterkte. liefs honingbijtje |
|
| red one: | Donderdag, augustus 23, 2007 00:32 |
| het spijt me.... ik kan geen woorden vinden hierop.... geef je een knuffel liefs knufffffffff redje |
|
| mums: | Donderdag, augustus 23, 2007 00:28 |
| je hebt het zwaar gehad meid...ik weet het. daarna zijn we gaan zingen:) en ik hoop je gauw te spreken...misschien kunnen we een plaatje maken:) kus liefs mums |
|
Over dit gedicht
| Auteur: rose-anne | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 23 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||