De Oude Eik
De tempel
is de oude eik
eeuwen zijn groeven
bast verweerd,
zijn takken
reiken de hemel
zijn bladeren
dansen alle jaren
wijsheid
van eeuwen
alles ervaren
en doorstaan,
de mens
gist alleen
zijn waarheid
nimmer zekerheid
zijn takken
de woning
voor al die vogels
generaties lang,
klauwen van poezen
markeren
hun verlangen
naar de top
nederig
vol met liefde
zet ik me neer
aan de voet
van de oude eik
ervaar wijsheid
van eeuwen
op weg naar de top.
20-02-‘02/12:38
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Woensdag, februari 20, 2002 20:04 |
| Zonder de wijsheden, gevangen in zijn schors, en het geduld, af en toe eens stil te staan en te luisteren, geen menslijkheid en mensheid meer ... Prachtig Wil ... Sheena |
|
| *Diana*: | Woensdag, februari 20, 2002 19:41 |
| een heel mooi gedicht, Wil!! Wat kan de natuur machtig mooi zijn.... en zeker zoals jij het omschrijft Knussss *Diana* |
|
| Dominique: | Woensdag, februari 20, 2002 18:11 |
| heel mooi gedicht,ik zet me soms ook in het bos aan zo een oude eik,en dan word ik rustig,krijg ik weer inspiratie. liefs dominique |
|
| pramodah: | Woensdag, februari 20, 2002 17:20 |
| voel jij ook de fluistering van de oude eik wil,ik kan er uren naar luisteren.....mooi gedicht trouwens............ pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||