zoete rust
en toen liet ik mijn hoofd
in een nek vallen en mijn
ogen in de wolken om weg
te branden van het aardzand
want diep in me verwarmde
de lage zon enkel kleuren en
deed het mijn ziel stralen of
lachen naar het wit in de lucht.
Zo heerst hier zoete rust.
Reacties op dit gedicht
| Marjolein.: | Vrijdag, augustus 24, 2007 14:15 |
En zoete herinneringen? Zonsondergangen en verre stranden - wie wil daar neit zijn. Liefs! (en bedankt, je weet wel waarvoor) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Elise, | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 24 augustus 2007 | ||
| Thema's: | ||